Ενας νέος... Γκαμάρα για την ΑΕΚ!

Του Θοδωρή Τσούτσου

Ασφαλές συμπέρασμα για το πόσο καλή ομάδα θα είναι η φετινή ΑΕΚ, δεν μπορεί να βγει από μόνο ένα επίσημο 90λεπτο. Το έχει κάνει αυτό στο παρελθόν ο σύλλογος και την έχει "πατήσει". Ούτε βέβαια μπορούμε να αλλάξουμε κατά πολύ τα ποσοστά πρόκρισης μετά το 0-0 στην έδρα της Σεντ Ετιέν. Και αυτό το έχει κάνει η ΑΕΚ στο παρελθόν της και επίσης τής έχει στοιχίσει...

Κάποια συμπεράσματα, όμως, μπορούν να προκύψουν από την εμφάνιση της Γαλλίας και το ένα από αυτά είναι πάρα πολύ σημαντικό για την ομάδα του Τιμούρ Κετσπάγια. Η ΑΕΚ ιστορικά είναι η κατ' εξοχήν ελληνική ομάδα που αν με κάτι έχει συνδεθεί, είναι με τους επιθετικούς της. Υπήρξε η ΑΕΚ του Νεστορίδη, του Παπαϊωάννου, του Μαύρου, του Δημητριάδη, του Ντέμη, του Λυμπερόπουλου και πάει λέγοντας. Μέχρι και η ΑΕΚ του Νίλσεν υπήρξε κάποτε. Μόνο η ΑΕΚ του Μπάγεβιτς, του προπονητή Μπάγεβιτς, ήταν περισσότερο η ομάδα του τεχνικού της, παρά του επιθετικού της...

Μέσα στο πάθος που κατά καιρούς έχουν γεννήσει οι σκόρερ στην ΑΕΚ, έχει μείνει λίγο στην... απ' έξω μια άλλη σημαντική παράμετρος που επίσης ιστορικά "οδηγεί" την ομάδα. Για την ακρίβεια οποιαδήποτε ομάδα, αλλά ας μείνουμε τώρα στην ΑΕΚ. Σε όλες τις πετυχημένες εποχές ή έστω χρονιές της, η Ενωση διέθετε έναν ηγέτη στην άμυνά της. Για να μην πάμε και πιο πίσω, ας ξεκινήσουμε από τη δεκαετία του '70, με Ραβούση και Νικολάου. Ακολούθησε η μεγαλύτερη σε διάρκεια εποχή όλων, του Μανωλά. Για να φτάσουμε στην πιο σύγχρονη εποχή. Η ΑΕΚ έχασε το πρωτάθλημα της πρώτης θητείας του Φερνάντο Σάντος στο νήμα, έχοντας στην άμυνά της τον Γκαμάρα. Διεκδίκησε στα καλά καθούμενα το πρωτάθλημα του 2004, της πρώτης χρονιάς προεδρίας Νικολαΐδη, έχοντας και πάλι Σάντος, κολώνες τους Λυμπερόπουλο και Κατσουράνη, αλλά ΚΑΙ έναν Μπρούνο Αλβες στην άμυνά της.

Κάποτε, μια από τις ΑΕΚ, της περιόδου 2003-2004, ονομάστηκε Dream Team. Με Ζαγοράκη, Κατσουράνη, μεταγραφές Οκκά και Λυμπερόπουλου, Τσιάρτα, Γεωργάτο και πολλούς ακόμη. Αλλά η άμυνά της (που είχε μεν Καψή, αλλά όχι ακόμη με όσα θα έκανε στο Euro) ξεκινούσε από τον Κρέικ. Η ομάδα εκείνη απέτυχε...

Για να φτάσουμε, λοιπόν, στη φετινή ΑΕΚ έστω του ενός και μόνο 90λέπτου, αν κάτι μένει ως μία πολύ χρήσιμη, για την ακρίβεια πολύτιμη για την ομάδα, διαπίστωση, είναι η παρουσία του Τσιγκρίνσκι. Ενός ποδοσφαιριστή που ξεκάθαρα έχει τα προσόντα να γίνει ο ηγέτης της άμυνας της ΑΕΚ. Ειδικά σε αυτές τις λίγες στιγμές πίεσης από τη Σετ Ετιέν, ο Ουκρανός είχε εξαιρετική αίσθηση του αγώνα. Αν θα πρέπει να μας θυμίσει κάποιον, η αλήθεια είναι ότι φέρνει σε Γκαμάρα. Στις τοποθετήσεις του, κυρίως μέσα στην περιοχή, στις απομακρύνσεις του, κυρίως σε αυτές με το κεφάλι, αλλά και στην υποδοχή και την προώθηση της πρώτης μπάλας.

Σε κάθε περίπτωση ο Τσιγκρίνσκι, όσο νωρίς και να είναι, φαίνεται ότι θα τον πάρει αυτόν τον ηγετικό ρόλο στην άμυνα. Για να το πούμε με τα λόγια του Ινιέστα, που είχε μιλήσει (μαζί με Αλβες και Μιλίτο) στο sport-fm.gr για τον Ουκρανό, όπως τον είχε γνωρίσει στην Μπαρτσελόνα: "Είναι ένας ποδοσφαιριστής για να τον εμπιστευτείς. Δεν σπάει..."

Εναν ηγέτη για την άμυνά της χρειάζεται οποιαδήποτε ομάδα οπουδήποτε στον κόσμο. Είναι το πρώτο θεμέλιο επιτυχίας. Προσέξτε, δεν αρκεί να είναι καλός, χρειάζεται να είναι ηγέτης. Στον Παναθηναϊκό ακόμη μνημονεύουν τον Χένρικσεν. Στον Ολυμπιακό τον Μέλμπεργκ. Στην ΑΕΚ μέχρι τώρα, για παράδειγμα, μιλούσαν και καλά έκαναν για τον Παπασταθόπουλο. Τώρα, με τέτοιο Τσιγκρίνσκι, η κουβέντα αρχίζει και πάλι να αλλάζει...